Legendarni glumac izgubio je bitku s teškom bolešću u 73. godini

Jedan od najvećih i najvoljenijih glumaca s prostora bivše Jugoslavije Dragan Nikolić preminuo je jutros u 72. godini života, piše Tanjug .

Datum komemoracije i sahrane bit će naknadno objavljen.

Svojom jedinstvenom glumačkom igrom, prividno bez napora, s velikom sugestivnošću i neponovljivim duhovnim šarmom udahnuo je život kultnim antiherojima među kojima su Džimi Barka, legendarni Flojd, neodoljivo simpatični Prle, šarmer Popaj, divlji Vlah-Alija, gradski vitez Urke...

Nikolić je glumac bez kojeg se, poslije više od stotinu briljantno odigranih uloga, u kojima je pokazao da u njegovom izražajnom registru ima mjesta i za neznane nacionalne junake, romantične zavodnike s građanskim ili polugrađanskim pedigreom, likove sa sumnjivog vrha i nesumnjivog društvenog dna, ne može ni zamisliti domaća filmska i kazališna umjetnost.

Rođen je u Beogradu, 20. kolovoza 1943. godine. Poslije studija glume na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu, filmsku karijeru otpočinje glavnom ulogom u filmu Živojina Pavlovića Kad budem mrtav i beo (1967), za koju je (s onom u filmu Tri sata za ljubav F. Hadžića) nagrađen diplomom na Filmskom festivalu u Puli 1968. godine.

U svojoj prvoj velikoj ulozi zablistao je kao Džimi Barka, sezonski radnik labilnog morala koji pogine, a da nije našao svoje mjesto u društvu i u životu (što je osobina i mnogih njegovih kasnijih likova), koji je u mnogim anketama filmskih kritičara proglašavan za jedan od tri najbolja filma stvorena na južnoslovenskim prostorima.

Oživjevši legendarni lik mladog prevaranta i zavodnika djevojaka i žena iz siromašne provincije i periferije normalnog života, obojivši ga nehotičnim humorom i diskretnom samoironijom, Nikolić je već ovim junakom najavio svoje buduće glumačke kreacije - sanjari, vječiti gubitnici, šarmeri na prvu loptu, mladići koji žive tu pored nas, a ponekad i u nama.

Glumačko sazrijevanje, s nizom uspjelih kreacija likova iz svoje generacije, donosi mu 1985. godine Oktobarsku nagradu Grada Beograda za 'kreativnu sposobnost da uzbudljivo predoči lik velikog psihološkog raspona' (uloga nasilnika Gare u filmu Život je lep B. Draškovića).

Glavne i veće sporedne uloge ostvario je u više od 80 filmova: Horoskop (B. Drašković), Bube u glavi (M. Radivojević), Uloga moje porodice u svetskoj revoluciji (B. Čengić), Mladi zdrav ko ruža (J. Jovanović), Beg (M. Radivojević - Nagrađen na Festivalu u Nišu nagradom Car Konstantin 1972), Kičma (V. Gilić), Nacionalna klasa (Goran Marković - Car Konstantin 1979), Ko to tamo peva (S. Šijan), Banović Strahinja (V. Mimica - za ulogu turskog pljačkaša Alije nagrađen Zlatnom Arenom u Puli 1981), Sezona mira u Parizu (P. Golubović), Nešto između (S. Karanović), Balkan ekspres (B. Baletić), Obećana zemlja (V. Bulajić), Urnebesna tragedija (G. Marković), Bure baruta (G. Paskaljević), Underground (E. Kusturica), Zona Zamfirova (Z. Šotra), Turneja (G. Marković)...

Glumio je i u kratkim igranim filmovima i na televiziji. Veliku popularnost donio mu je lik Prleta iz filmova i tv serije Otpisani (1974) i Povratak otpisanih (1976) u režiji Aleksandra Đorđevića.

Kao stalni član ansambla Pozorišta Atelje 212, u kojem je od 1969. godine, ostvario je mnogo uloga i vrlo uspješnu kazališnu karijeru - Generalska užina (Rober), Veza (Kauboj), Kosa (Berger), Rano jutro (Len), Ziger-Zager (Harry Fliton), Derviš i smrt (Muselim), Lulu (Jack Trbosijek), Tom Pejn (Tom Paine), Maratonci trče počasni krug (Đenka Đavo), Sladostrasnici-Karamazovi (Mladi gospodin), Portnojeva boljka (Aleksandar Portnoj), Molijer (Markiz d"Orsinji), Kod lepog izgleda (Max)...

U Zvezdara teatru veoma uspješno glumio je u predstavama: Ptic i ptica, U plamenu strasti, Malo ljubavi, malo mržnje, Urnebesna tragedija. U Beogradskom dramskom kazalištu: Frederik (Frederik)...

Tijekom dvije sezone 1982. i 1983. godine glumio je u pariškom Theatre de la Vill glavne uloge u predstavama Na dnu Maksima Gorkog (lopova Vaska Pepela) u režiji rumunjskog redatelja L. Pintiliea i u predstavi Majstor i Margarita M.A. Bulgakova (Isusa Krista) u režiji M. Šerbana.

Dobitnik je svih značajnih filmskih nagrada uključujući Nagradu za životno djelo Pavle Vujisić 2000. godine.